17 juli 2019 – Column Marjolijn IRON man
Afgelopen weekend stond Hoorn, en een deel van Westfriesland, in het teken van het IRON Man evenement. Honderden deelnemers van jong tot oud hebben een sportieve prestatie van formaat geleverd. Zwemmend, fietsend en lopend bereikten zij de finish.
Ik, eeuwige twijfelaar, zou eerst meedoen met de estafette, maar besloot uiteindelijk toch plaats te maken voor een collega. In plaats daarvan nam ik de rol van supporter op mij en heb mijn handen rood geklapt en mijn stem schor geschreeuwd.
Ondertussen heb ik ook nog menig foto genomen en naar de helden doorgestuurd. Van de een na de ander kreeg ik een reactie. “Wat fijn dat je me aanmoedigde!” “Ik had net dat zetje nodig!” “Eigenlijk zat ik stuk, maar jij gaf mij weer vleugeltjes!” “Je stond er voor mij, dat voelde zo goed!”
Ik vond het ongelooflijk. Doet het zoveel met mensen, alleen maar door er te zijn als ze het moeilijk hebben?? Is het zò makkelijk om mensen te helpen, alleen maar door zichtbaar je support te laten zien??
Daardoor dacht ik meteen aan alle werkzoekenden die topsport moeten leveren om aan het werk te komen. Aan alle mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, voor wie het iedere dag weer topsport is om mee te doen. Die worden echt niet voortdurend gecoacht. Sterker nog, die krijgen ontzettend vaak te horen wat er allemaal aan hen mankeert. Dat ze toch maar geen contract krijgen, omdat ze misschien, ooit, wellicht wat vaker ziek zouden zijn dan een ander. Dat zijn de vooroordelen, die zo hardnekkig zijn!
Als je je realiseert, dat de IRON Man sporters maanden, zoniet jaren trainen voordat zij zich aan hun sportieve uitdaging wagen, is het dan niet een beetje gek dat wij kwetsbare mensen een proeftijd van 1 maand geven om zich te bewijzen?
Laten we eens wat vaker naar de sport kijken. Trainen, coachen, trainen, coachen, dat is het recept. En dat kost heel veel tijd en inspanning. En intensief coachen en aanmoedigen geeft dus vleugeltjes, dat helpt mensen vooruit. Dus in plaats van alles te benoemen wat wellicht beter kan, is het ook nodig om te benoemen wat er goed gaat.
Voor mij zijn alle werkzoekenden, vooral de kwetsbare werkzoekenden met een afstand tot de arbeidsmarkt IRON people.
Ik maak voor hen net zo’n diepe buiging als voor de topsporters. Geef ze een applaus, of beter nog…..een baan!
