18 mei 2020 – Column Marjolijn Dölle: Corona, Wederopbouw en Vakantie
Dit jaar herdenken we 75 jaar bevrijding. 75 jaar geleden kwam er een einde aan 5 jaar oorlog en ontberingen. Aan 5 jaar vernietiging en onderdrukking. Door Corona konden we dat niet uitbundig vieren, maar ik vond de Dodenherdenking op 4 mei dit jaar indrukwekkender dan ooit.
Ik merk sowieso al bij mijzelf, dat ik juist door alle Coronamaatregelen, mij steeds meer kan inleven in het leven van mijn ouders. Zij waren 17-jarige tieners vol dromen en ambitie toen de oorlog uitbrak. Zij waren uitgeputte en getraumatiseerde volwassenen toen de oorlog voorbij was. Voor die uitputting en trauma’s was weinig aandacht in die tijd: iedereen moest meewerken aan de wederopbouw van ons land. Niet zeuren, hard werken en tevreden zijn met wat je hebt. En dat lukte: vanaf de jaren ’50 groeide de welvaart met sprongen, vanaf de jaren ’60 werden de vrijheden van de seksuele revolutie bevochten en vanaf de jaren ’70 en verder gingen we onze grenzen steeds verder verleggen en werden de buitenlandse vakanties gemeengoed.
Maar al dat harde werken aan de wederopbouw deed de trauma’s niet verdwijnen. Mijn vader kon er niet meer mee leven en stierf op zijn 60ste. Mijn moeder leefde tot haar 91ste, maar verloor haar brein aan dementie. En daarmee werden de poortjes naar haar herinneringen aan bombardementen en schuilkelders genadeloos geopend.
Onzekerheid van hoe je rond moet komen veroorzaakt ongelooflijk veel stress.
Een nieuwe oorlog of een mondiale crisis, wie geloofde daar nog in? Maar toch is het nu zover, de wereld is compleet ontregeld, economieën storten in en daarmee stort voor heel veel mensen hun wereld in. Verlies van baan heeft een enorme impact op iemands leven. Onzekerheid van hoe je rond moet komen veroorzaakt ongelooflijk veel stress. Duizenden mensen in Nederland zijn al jaren aangewezen op bijstand, duizenden mensen ervaren al jarenlang de armoedestress. Hoe moet ik rondkomen? Hoe haal ik het einde van de maand? Hoe kan ik mijn kind laten “meedoen”? En nu door Corona komen daar nog eens duizenden ondernemers en werknemers bij, die niet weten of hun bedrijf het gaat redden, die niet weten of hun baan blijft bestaan.
Ik weet het, het is niet te vergelijken met de ontberingen van een oorlog, dat wil ik ook zeker niet doen. Maar met terugwerkende kracht zou ik mijn ouders willen zeggen: “Wat heb ik een respect voor jullie, dat je ondanks die ontberingen en trauma’s ons een fijne jeugd hebt gegeven, ons weerbaar hebt gemaakt en ons kansen hebt gegeven!”
Voor heel veel mensen is dit nu echt een kopzorg
De laatste weken lijkt het steeds over de vakantie te gaan. Kunnen we wel op vakantie dit jaar? Gaan de grenzen open, mogen we reizen, en doen wat we al jaren doen? Erop uit gaan, relaxen, genieten, bijtanken. Voor heel veel mensen is dit nu echt een kopzorg. Die kopzorg hebben alle mensen die al jaren van het sociaal minimum moeten leven niet….zij kunnen ook zonder Corona crisis niet op vakantie, geen reisje naar de zon, geen trektocht of safari. Zij blijven thuis en gebruiken het vakantiegeld om achterstallige rekeningen te betalen of die hoognodige wasmachine aan te schaffen.
Als ik daar aan denk, of als ik denk aan mijn ouders, en al die mensen die jaren lang keihard gewerkt hebben aan de wederopbouw, dan vind ik het helemaal niet erg dat er geen vakantie in zit. Nederland is heel mooi, en heeft heel veel prachtige plekken. En Westfriesland heeft toch alles te bieden wat je je maar kunt wensen?
