10 oktober 2015 – Column Dolf Kloosterziel: Onze Smaakmakers
De banenafspraak is een zegen voor het bedrijfsleven. Nou nou Dolf vind je dat niet wat overdreven? Nee niet als je ziet wat het aanvankelijke plan was en hoe de implementatie in de regio Noord-Holland Noord nu verloopt. Misschien vergt dat wat toelichting.
De achterliggende gedachte van de banenafspraak is een inclusieve arbeidsmarkt. Een arbeidsmarkt waarin iedereen, en dus ook mensen die vanwege een beperking moeite hebben met het vinden van werk, een baan kan vinden. Natuurlijk heeft iedereen zo zijn beperkingen maar soms maken die het vinden van een baan extra lastig.
Dat vonden wij een erg slecht idee.
De banenafspraak is onderdeel van het sociaal akkoord van 2013. In eerste instantie was het idee om werknemers met 25 medewerkers of meer te verplichten mensen met een achterstand op de arbeidsmarkt aan te nemen. Dat vonden wij een erg slecht idee. Werkgevers moeten vanzelfsprekend zelf bepalen wie zij aannemen voor de taken die uitgevoerd moeten worden in hun bedrijf. Daarom hebben wij met de minister afgesproken dat het bedrijfsleven 100.000 banen gaat realiseren voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Deze afspraak had aanvankelijk heel wat voeten in aarde. Om te beginnen werden 35 arbeidsmarktregio’s afgebakend waarin uitvoering moet worden gegeven aan deze afspraak. Vervolgens werden in deze regio’s zogenaamde werkbedrijven (vergeef mij de benaming) ingericht. Gelukkig konden we dat in onze regio invulling geven in het bestaande regionaal platform arbeidsmarktbeleid het RPA. In het werkbedrijf vervolgens moeten werkgevers, UWV, Gemeenten en ander relevante instanties samen bepalen hoe de werkgevers benaderd gaan worden in het kader van de banenafspraken.
En daar zit hem nu de grote winst. Wij, de werkgevers, hebben van meet af aan aangegeven dat werkgevers één aanspreekpunt verlangen. Werkgevers zitten er niet op te wachten dat en UWV, Gemeente, SW bedrijf en andere instanties allen apart langskomen met een gedeelte van de doelgroep die deel moet worden van de arbeidsmarkt. Ook hebben wij erop gehamerd dat de werkgever centraal moet staan in de benadering. Alle organisaties moesten daarvoor hun eigen belang even opzij schuiven om tot een gezamenlijk organisatie te komen; het werkgevers servicepunt of WSP. In dit WSP werken gemeenten, UWV en andere partijen samen om werkgevers zo goed mogelijk van dienst te zijn met de kandidaat medewerkers die zij in de bestanden hebben. Dat is voor deze organisaties van belang maar ook voor werkgevers want die hebben in één keer het hele aanbod in beeld en hebben een aanspreekpunt om afspraken te maken en te bezien wat er al dan niet mogelijk is.
Het WSP draait inmiddels en afgelopen dinsdag werd tijdens het werkgever café de campagne Onze Smaakmakers gelanceerd (zie onzesmaakmakers.nl). In deze campagne laten ondernemers zien hoe zij mensen met een uitdaging de ruimte geven om bij te dragen aan hun bedrijf. Onze Smaakmakers slaat daarbij op de werkgevers die de diversiteit van het aanbod op de arbeidsmarkt in zijn personeelsbestand terug laat komen.
Deze bedrijven vinden wij smaakmakende bedrijven.
Een van de smaakmakers is Marco Vlaskamp. Hij werk, in zijn zeer succesvolle bedrijf, uitsluitend met mensen die hem door het WSP worden aangereikt. Tijdens de lancering van de campagne was uit zijn mond op te teken dat het werken met de instanties die mensen aanbieden veel makkelijker is geworden en dat de focus daarbij veel meer naar zijn bedrijf is geschoven. Dat is een concreet resultaat van de samenwerking in het WSP dat telt. En het is dit resultaat dat maakt dat de banenafspraak een zegen is voor het bedrijfsleven.
Ik wens u en alle smaakmakers goede zaken.
Dolf Kloosterziel
